Deze films moeten hun 20ste verjaardag in de bios vieren

Er is er een jarig, hoera!… of althans, ergens in dit jaar dan. 2004 is misschien niet een jaar waar je zomaar aan terug denkt, maar het kan de moeite lonen. Dat jaar was namelijk een toptijd om in de bioscoop te zitten.

Zo kregen we Harry Potter and the Prisoner of Azkaban, Shrek 2 en het laatste deel in de prachtreeks van Lord of the Rings. Al deze films worden dit jaar maar liefst twintig jaar oud.

En wie jarig is, trakteert! Neem een voorbeeld aan The Lord of the Rings. Afgelopen jaar keerde de trilogie even terug naar de bioscopen waar fans de films in hun volle, cinematische glorie weer konden ervaren. Een geweldige traktatie en wat ons betreft mogen deze films ook terug in de bioscoop komen voor hun 20ste verjaardag.

Deze films willen we graag nog een keer in de bioscoop ervaren

Er zijn dan ook graag films die we nog een keer terug willen zien in de bioscoop. Hier komen ze.

Kill Bill: Vol. 2

2004 was een geweldig jaar voor sequels en Kill Bill: Vol. 2 is absoluut geen uitzondering. Dit meesterwerk van grootmeester Quentin Tarantino was een heuse ervaring op het grote scherm.

Denk alleen al aan de prachtige soundtrack die de hele sfeer in de bioscoop per scene omtovert. Maar het allerliefst zien we toch wel de gewelddadige, overdreven bloederige of soms gewoon lompe scenes nog een keer op het witte doek. De geschokte kreetjes die bioscoopgangers om je heen slaken wanneer er weer iets overdreven bloederigs gebeurt zijn onderdeel van de ervaring. Precies zoals Tarantino bedoelt heeft.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind

“Die Jim Carrey is een grappige gozer, laten we lachen en naar deze film gaan!” Je zou het zomaar gezegd kunnen hebben vlak voordat je naar Eternal Sunshine of the Spotless Mind bent gegaan. Het bij het verkeerde eind hebben, is nog zachtjes uitgedrukt.

Eternal Sunshine of the Spotless Mind bracht ons een verhaal dat ons op voorheen onmogelijke manieren ontroerde. We zouden er een hoop voor over hebben om te perfecte chemie tussen hoofdrolspelers Jim Carrey en Kate Winslet te kunnen ervaren in de bioscoop. Al is het maar om het monotone achtergrond geluid van popcorngeknauw langzaam te horen verschuiven naar snikjes en gesnotter.

Troy

Voor mensen met een kleine blaas was deze film misschien niet de beste ervaring. Dat vergeten we soms met alle streamingdiensten. Toch was elke minuut van de bijna drie uur durende film het waard. Eigenlijk was geen enkel bioscoopscherm ter wereld groot genoeg om het epische verhaal van de slag om Troje.

De bioscoop voelde voor gehele film eventjes als een tijdmachine die ons terugbracht naar het oude Griekenland. Met prachtige steden, grootste helden als Achilles en epische veldslagen was Troy een waar cinematisch geschenk. Hierbij doet een groot bioscoopscherm de film bijna volledig tot zijn recht. Het paard van Troje wordt op een hoogte van 7,6 meter geschat. Waarom zou je Troy dan op een scherm kijken dat velen malen kleiner dan dat is?

The Day after Tomorrow

The Day after Tomorrow had een licht politiekcritische ondertoon, vermomd als een ‘redelijke normale’ rampenfilm. De opwarming van de aarde heeft extreme gevolgen op het weer en in een mum van tijd wordt het complete noordelijke halfrond teruggeworpen naar de ijstijd.

Rampenfilms zijn altijd wel vermakelijk. Ze laten je even het ergste van ergste meemaken zonder dat je wat kun gebeuren. Je zakt lekker onderuit in je bioscoopstoel, ook omdat je weet dat het (vaak) toch wel goed komt met de hoofdpersoon. Nu is de opwarming van de aarde niet meer weg te denken uit onze dagelijkse nieuwsstroom, maar in 2004 was het voor het grote publiek nog erg onbekend. Een terugkeer naar de bioscoop zou niet verkeerd zijn om zaken eens in perspectief te plaatsen.

Maar laten we niet vergeten dat The Day after Tomorrow ook gewoon een ontzettend vermakelijke rampenfilm is.

Howl’s Moving Castle

Deze Studio Ghibli-klassieker bleef grotendeels onbekend in ons land. Grote aandacht in de bioscoop kreeg de film dan ook niet. In veel bioscopen werd de film niet eens vertoond. Volledig onterecht, want het is een geweldige film van Ghibli-legende Hayao Miyazaki. Onlangs kwam de naar verluidt laatste film van Miyazaki uit in Nederland: The Boy and the Heron. Deze film werd zonder enige vorm van promotie een megasucces.

Des te meer reden om Howl’s Moving Castle nog een bioscoopkansje te geven. Het meeslepende verhaal heeft alle typische Studio Ghibli-kenmerken: Vreemde personages, prachtige omgevevingen, een meeslepend verhaal en ontzettend mooie muziek. Als dat niet als een topavond in de bioscoop klinkt weten wij het ook niet meer. Leuk feitje: Christian Bale heeft zowel een hoofdrol als stemacteur in de Engelse versie van Howl’s Moving Castle als The Boy and the Heron.

Met alle streamingsdiensten van nu vergeten we soms hoe fantastisch het is om een film in de bioscoop te ervaren. Wie weet keert een van deze films wel terug op het witte doek voor ons.

Hoe Netflix, Disney+ en HBO Max mijn bioscoop-ervaring hebben verpest

Onderwerpen

• bioscoop
• bioscoopfilm
• jubileum