[REVIEW] Death Stranding: Een game zoals je nog nooit hebt gespeeld

Death Stranding is een game die qua ontwikkeling begon toen Metal Gear Solid 5 verscheen. Vlak voor die release was de liefde tussen uitgever Konami en de bekende ontwikkelaar Hideo Kojima voorbij. Die laatste pakte zijn biezen en besloot zijn eigen studio op te richten. Vanuit de gameswereld hebben we kunnen volgen hoe de beste man wereldwijd langs studios ging voor inspiratie en uiteindelijk liet hij weten te werken aan een game genaamd Death Stranding.

Vervolgens hebben we jaren gehad waarbij we om de zoveel tijd een trailer te zien kregen. Daarbij werd duidelijk dat Norman Reedus (van The Walking Dead) de hoofdrol zou gaan spelen en dat ook Mads Mikkelsen (Casino Royale en de serie Hannibal) een rol zou gaan spelen. Maar wat de game nou precies zou gaan worden, dat was maar de vraag. Voordat ik Death Stranding ging spelen, had ik eigenlijk nog geen idee wat voor titel het zou gaan worden.

En nu ik Death Stranding heb gespeeld, is het nog steeds een titel die lastig is om uit te leggen. Dit is geen game die je even op een bierviltje beschrijft. Maar daardoor is het wel een game die uniek is. Ik schrijf nu meer dan achttien jaar over games en dit is echt een game zoals ik nooit eerder heb gespeeld.

Als ik dan toch een poging zou moeten wagen, dan is Death Stranding een game waarbij je een postbode bent in een apocalyptische wereld. In die wereld zorgt regen er voor dat alles dat er mee in aanraking komt verouderd en er ook nog een soort geesten zijn die je naar de onderwereld mee willen nemen. Het is aan jou om pakketjes te bezorgen op verschillende locaties en vervolgens die punten aansluit op een netwerk. De weg van punt A naar B is echter niet makkelijk af te leggen. Je krijgt te maken met bergen om te beklimmen, rivieren waar je moeilijk doorheen loopt en diverse rotspartijen. Daardoor heen lopen terwijl je honderd kilo aan goederen op je rug hebt zitten is geen gemakkelijke opgave. Dat klinkt wat suf, maar op één of andere manier grijpt Death Stranding me aan en kan ik de game moeilijk loslaten. Zoals altijd probeer ik dat met een aantal punten aan te kaarten. Omdat het zo’n grote en aparte game is.

Visueel zeer mooi

Eén van de eerste opvallende elementen van Death Stranding is de mooie wereld. Mooi op een aparte manier. Je krijgt een wereld voorgeschoteld met een mix tussen een ingestorte beschaving en een open grote natuurlijke woestenij. Die doet een beetje denken aan de natuur van IJsland. Je ziet grote groene weiden met rotsblokken, besneeuwde bergen, kabbelende riviertjes en ruïnes van oude steden. Het is zoals ik dat nog niet in een andere game heb gezien. Maar mooi is het in elk geval.

Death Stranding is een game die boeit

Het verhaal is een typisch product van Hideo Kojima. Het is er één met vele lagen, diverse termen die je normaal nooit zou gebruiken en plottwists. Het is niet voor iedereen weggelegd, maar als je je voor open stelt, is het er één die echt boeit. De personages komen goed tot leven, Norman Reedus is min of meer perfect gecast voor zijn rol als Sam (ruwe bolster, maar hart op de goede plek) en ook de andere personages die je tegenkomt zijn interessant. Cutscenes zijn soms wat aan de lange kant (typisch Kojima), maar zijn wel van een niveau dat je geboeid blijft kijken. En net als in Metal Gear Solid kom je baasgevechten tegen die je niet verwacht, maar daardoor wel blijven hangen. Zonder te veel we te willen geven: één van de laatste gevechten in de game doet iets wat je in de rest van de game niet tegenkomt.

Gameplay is rustig, maar interessant

Zoals gezegd doorloop je het grootste gedeelte van de game als een soort van postbode. Daarbij begin je met wat pakketjes die je op de rug draagt en dan van punt A naar B gaat. Later komen daar wat varianten bij met de introductie van voertuigen, wapens om vijanden te verslaan en meer. Toch blijf je telkens reizen. En dat is erg rustgevend, maar op een positieve manier. Het deed me soms denken aan een game als Minecraft. Of World of Warcraft, waarbij je een nieuw gebied ging verkennen. Je kijkt om je heen. Je zoekt de beste route om je veilig te verplaatsen en je hebt er gewoon lol in.

Muziek past perfect bij Death Stranding

Daarbij helpt dat je soms getrakteerd wordt op muziek die er echt perfect bij past. Deze kan afgespeeld op willekeurige momenten, maar het is ook mogelijk om objecten in de wereld te bouwen en daar een nummer aan te koppelen. Wanneer je daar dan bij in de buurt komt, dan begint de muziek te spelen. Hierdoor krijg je het gevoel van thuiskomen. Naast het feit dat je vlak bij een punt komt dat interessant is, is het ook zo dat je een bepaald gevoel van herkenning hebt.

https://www.youtube.com/watch?v=IBCN88B56jo

Een wereld die beweegt

Een interessant aspect aan de wereld is dat je hem met andere spelers deelt. Deze zie je niet direct, maar wanneer je in gebieden komt die je hebt aangesloten op het netwerk, zie je wat voor gebouwen andere spelers hebben neergezet. Je bent alleen, maar ook weer niet. Zo kwam ik op mijn tweede speelavond al bruggen tegen die door andere spelers over rivieren waren geplaatst en weer later in de game waren er snelwegen aangelegd, waardoor je reis naar bepaalde punten een stuk makkelijker is.

Alles willen verbeteren

En je wilt daar ook je steentje aan bijdragen. Het helpt enorm als je een berg aan materialen verzamelt en die gebruikt om een stukje snelweg aan te leggen. Deze structuren worden wel weer beschadigd door de regen die er op valt en alles ouder maakt, maar het duurt waarschijnlijk wel een tijd voordat een snelweg volledig verdwijnt. Een fijne bijkomstigheid is dat je likes krijgt van andere spelers die jouw voorwerpen gebruiken. Diezelfde likes krijg je ook wanneer je pakketjes bezorgd en zijn zeg maar de experiencepunten van de game. Met genoeg likes stijg je in levels en heb je daardoor de mogelijkheid om beter te worden. Zo kun je bijvoorbeeld meer bagage meenemen, maar is het ook zo dat je beter je balans houdt. Je helpt dus anderen, maar ook jezelf.

Heel veel content

Death Stranding is een game die je een hele tijd bezig kan houden. Voor de review heb ik me voornamelijk gericht op de hoofdmissies, maar er zijn ook heel veel zijmissies. Door die te doen, krijg je likes van verschillende locaties waar je langs gaat en speel je op die manier weer nieuwe gear vrij. Ook helpt dit je met extra materialen die je weer kunt gebruiken om de upgrades sneller voor elkaar te krijgen. En wanneer je alles een beetje goed uitstippelt, dan kun je op je vrachtwagen veel vracht laden en die vervolgens op de verschillende locaties in één run langs brengen. Op die manier is de game erg lang speelbaar. In totaal deed ik zo’n 27,5 uur over het behalen van het einde, maar daarvoor heb ik me na een uur of drie eigenlijk alleen nog maar gericht op het hoofdverhaal.

Hier en daar zijn emotionele momenten wereldvreemd

Toch kent Death Stranding een aantal punten die gewoon minder goed zijn. Hideo Kojima wilde naar eigen zeggen een game maken die de spelers raakt en je het gevoel wilt geven dat je mensen bij elkaar wil brengen. Daarvoor krijg je hier en daar ook wat emotionele momenten waarbij je mensen herenigd of juist het trieste nieuws moet brengen over een familielid. Op sommige momenten wordt dat voorzien van een mooie cinematische scene die de juiste snaar raakt. Maar op een ander moment krijg je een scene voorgeschoteld waarvan het de bedoeling was dat het je raakt, maar mij echt helemaal niks deed. Dan wordt het geheel wat wereldvreemd en voelt het te te geforceerd.

Vast komen te zitten met je auto is vervelend

Het is me een paar keer overkomen dat ik mijn vrachtwagen vol had geladen met materialen. Sommige pakketjes waren onderdeel van een missie, terwijl ik met anderen het plan had om deze in te zetten om een stuk van een snelweg af te maken. Het is dan funest dat je door een stuurfout of door gewoon een bug (met je auto van een viaduct rijden en dan op je neus landen en dan als een kaars staat hij dan overeind) je auto moet achterlaten en te voet dan verder moet. En dat laatste is dan de beste uitkomst. IK had soms zoveel mee dat ik het niet op mijn rug kon dragen. Dan heb je de keuze om bouwmaterialen achter te laten of de laatste savefile te laden.

Veel menu’s en terugkerende animaties in Death Stranding kunnen irriteren

In Death Stranding heb je heel wat verschillende acties die je herhaalt. Het afleveren van goederen, het in en uit stappen van je auto, het selecteren van de goederen die je op de rug wilt laden en dat dan bevestigen, het betreden van je privéruimte of het activeren van een automatische wegenbouwer. Dat alles gaat gepaard met een animatie of een menuscherm, dat op verloop van tijd best wel gaat irriteren. Je kunt de meeste van deze schermen snel overslaan door te pauzeren en te skippen, maar soms heb je wel vier van dit soort animaties achter elkaar en dat is gewoon irritant.

Toch is het het positieve wat overheerst. Death Stranding gaat zeker niet voor iedereen zijn. Daarvoor is het een game die wel erg specifiek is. Maar als je je kunt openstellen voor een game met een laag tempo, ietwat vreemde gameplay en veel diepgang, dan is dit een titel om je vele uren te vermaken. De game verschijnt op 8 november en is hier te scoren. Wil je meer lezen over gaming? Bezoek dan hier onze overzichtspagina.

Onderwerpen

• Death Stranding
• gaming
• PlayStation 4
• Review